Poetom Jestem!

Ogrom Nieskończoności

Ból zawitał w sercu moim, żal, nienawiść oraz smutek.
Dawne chwile powróciły, dawną miłość oznajmiły,
czym rzesz jestem, dokąd zmierzam, dokąd idę, dokąd zajdę zanim zginę?.
Wiatr za oknem w nocy wieje, czuję pustkę, ukojenie.
Nagle cisza, wiatr ustaje, śmierć w miejscu pozostaje.
Kwiaty więdną, drzewa płaczą, noc cienistą szatą wieje, czy ja znajdę ukojenie?.
Los okrutny i niegodny, los odludka i niezgodny a wiatr wieje, bucha, pali.
Na mej twarzy łzy zakały, płyną rodnie, heroicznie, płyną rzeką, nie statycznie.
Czuję smutek i nostalgię, czuję rozpad i pogardę.
Sen mnie dopadł, ukojenie, już nie cierpi moje mienie.
Wszystko mija i odchodzi, czarna noc w brzask się rodzi,
a za oknem ranek wstaje, lecz ból w sercu pozostaje...