Poetom Jestem!

Żyła sobie raz dziewczyna
Drugiej takiej w świecie ni ma
Była piękna
Była mila
Każdego kochająca
Z życia się ciesząca
Patrząca z radością na świat cały
Wszystkie troski przed nią uciekały
Żyła sobie raz dziewczyna
Drugiej takiej w świecie ni ma
Patrząc w gwiazdy pewnej nocy
Usłyszała wołanie pomocy
Wiec pobiegła przez drogę
Upadla, raniąc nogę
Lecz pobiegło dalej dziewczę piękne
Biegła stawiając kroki zwiewne
Przed sobą ujrzała
Krew i martwe ciała
Mimo to szukała
Osoby, która tak wołała
Znalazła go pod wielkim dębem
Z ranami wieloma, wybitym zębem
Bez większego zastanowienia
Zabrała się do jego leczenia
Podarła suknie swa białą
Opatrując zranione ciało
Chłopak patrzył na nią dość mętnie
Oparty o drzewo wyglądał smętnie
Pani, czy jesteś aniołem?
Zapytał z pochylonym czołem
Dziewczyna lekko się zaśmiała
Nic jednak nie odpowiedziała
Gdy skończyła dziewczyna mila
Inna pomoc sprowadziła
Ludzie księcia w nim poznali
Polującego tu, w oddali
Niedźwiedzie zagryzły cala jego drużynę
Gdy tylko weszli na ich dziedzinę
Widząc poszarpana jej sukienkę
Płakali, mówili ze im serce pęknie
Radowali się, ze książę ja uratował
Ze bestie zakatował
Wszystkie zasługi przypadły księciu
Strumienie łez płynęły dziewczęciu
Uciekła wiec piękna dziewczyna
Krzycząc: sprawiedliwości na świecie ni ma!
Nim do domu swego wpadła
Zgraja wilków ja dopadła
I zagryzły ja w ciemnym lesie
Po okolicy krzyk jej się niesie
I morał płynie z tej opowieści
Morał, który prawdę w sobie mieści
Choćbyś życie zawdzięczał dziewczęciu
Zasługi i tak przypadną księciu