Poetom Jestem!

Nano, wstęp do książki:

Życie jak światło gdzieś zginęło, gdzieś zagasło, dymem nadziei trzasło.
Byłem nagi, upodlony, w czerń otchłani porzucony. Ciemność ogarnęła myśli moje,
czy ktoś uratuje życie moje?. Piekło w piekle się spaliło, ludzką duszę zniewoliło.
Gdzieś w oddali ziemia trzęsie, rzuca popiół i gałęzie. A ja nagi i spragniony
- WODY!, Dajcie wody!. Kres ludzkości ciemnej nastał, ludzką czaszką nagle
zastał. Czas już nastał, czas tak piękny jak i smutny. Ludzkość była wpalona,
dymem wojen popalona. Lasy płoną, rzeki płaczą, góry szcepczą, ludzie gasną.
Czas nadchodzi, czas niewinnych i zranionych, czas tak piękny jak i smutny,
czas rządu i istnienia, czas pobudki i walczenia, czas zagłady głodu czeka,
czy ominą swego grzecha?...

* "Nano", pisane od 2004 do 2006 z drobnymi poprawkami w 2010.